€uromaatjes.nl
Copyright © 2013 by "Euromaatjes"   •   All Rights reserved   •   E-Mail:info@euromaatjes.nl
Schoolboeken
27 September, 2010

Borg voor schoolboeken
Mogen scholen nu wel of geen borg vragen voor de geleende schoolboeken? Ik begreep het eigenlijk niet meer vandaar dat ik wat meer informatie hierover wilde. Zover dat ik het nu helder heb mag er borg worden gevraagd maar mag deze niet worden verplicht. In de praktijk blijkt dat veel scholen de borg wel verplichten en dat er ouders zijn die hierdoor soms betalingsproblemen krijgen. Verplichte borgbetaling komt vaak voor tijdens de bestelprocedure van boeken. Scholen die de borg wel verplichten kunnen worden aangemeld voor een z.g.a.n. zwarte lijst gemaakt door de Vereniging Openbaar Onderwijs.

Administratie en verzendkosten
Overigens is het ook niet toegestaan dat er administratie of verzendkosten worden berekend hoewel dit ook regelmatig voorkomt. Wat nu te doen? Wel of niet betalen. Om die afweging te maken is het aan te raden het uitgebreide pdf bestand te lezen van de VOO. Op de site van de
rijksoverheid is naast informatie over borg ook te lezen over de rente over de borg van schoolboeken, het hergebruik van werkboeken en het kopiëren van schoolboeken.

Werkboeken
Vooral het niet mogen schrijven in werkboeken vind ik heel vreemd! Waarvoor zijn deze dan bedoeld? Bij de ene school mag het wel en bij een andere weer niet. Het komt ook voor dat er voor een deel van de vakken niet in de werkboeken geschreven mag worden. Ik snap niet dat zulke ongelijkheid bestaat en mag tussen de scholen. Ik denk ook niet dat het niet afnemen van de werkboeken tot gevolg heeft dat er dan een bedrag vrij komt om zelf alsnog werkboeken te bestellen.

Nu scholen zelf verantwoordelijk zijn voor de boeken gelden er plots restricties. Toen ik destijds zelf voor de kosten opdraaide vond school het geen punt dat er werkboeken ongebruikt bij het papier belanden......Het geeft te denken!




Back to school
23 September, 2010
Feest
Met trots keek ik naar de zwaar toegetakelde Eastpack die aan de vlaggenstok prijkte. Die rugzak heeft namelijk alleen nog maar dat ene doel, omdat niemand in ons gezin deze rugzak wil dragen gezien de graffiti die het heeft.
Als pubermoeder heb ik in de loop der jaren aardig wat ervaring gekregen!

Verschil moet er zijn
Zo wilde dochter het liefst een agenda van een populair merk ( dus duur) en zoon juist liever een van de Action ( één euro). De laatste had tenminste geen onnodig "gedoe" en was goedkoop en doet wat het moet doen, liet hij mij weten. Omdat ik deze nuchterheid ook wel kan waarderen, beloon ik dit nog steeds met een aantal "bespaareuro's".
Voor zus was ik voor de rest van de schoolspullen een stuk meer kwijt. Nu na 7 jaren van voortgezet en beroepsonderwijs achter de rug en ingeschreven is voor nog 4 jaar zijn al die spulletjes niet meer zo belangrijk. Kinderen? Hoe verschillend kunnen ze zijn!

Boeken en schriften
Broer teert nog op de schriften met legerprint uit het het eerste jaar (gaat nu naar de 6e). Die in een iets teveel enthousiasme voordelig zijn ingekocht door moeder. Maar ook dat kan hem eigenlijk niet zo veel schelen. Ik ben een mazzelaar geloof ik. Maak me meer zorgen over de huurboeken die over de grond rondslingeren ( overigens nog steeds ongekaft) en bij schade vergoed moeten worden. Maar ook dat gaat al jaren goed. Zo zie je maar, don't worry be happy spreek ik mezelf toe.

Duur
Dat alle totale schookosten er aardig in kunnen hakken is vooral in de eerste jaren van het voortgezetonderwijs te merken. Dan moet er een atlas, hele dikke woordeboeken, een rekenmachine en rugzak gekocht worden

Herinner je je die reclame nog? "Gaat mijn kind studeren?"  Wij riepen dat wel eens voor de grap als we onze kids op houten stepjes zagen rijden.

En weet je wat? Er komt een dag dat het zomaar gebeurd!



Nog niet alles aangeschaft?
Lees hier verder



Waar de schoen wringt
12 February, 2010
In mijn pauze schieten mijn ogen van de ene SALE aanbieding naar de andere aanbieding. Met in het achterhoofd de uitspraak van een collega die wel eens goedlachs roept “vele koopjes zijn samen geen koopjes!”. Hoewel ze zelf alle redenen heeft voor het aanschaffen van haar eigen koopjes, valt mijn oog ondertussen op de aankondiging van de opheffingsaankoop van de Sport2000. Die gaat blijkbaar weg dus binnengaan levert mogelijk een geldbesparing op.

De schoenen zijn sterk afgeprijsd en mijn hart begint wat sneller te kloppen. Meestal wat ik zoek is niet in de juiste kleur of maat te vinden maar misschien is het vandaag mijn Lucky day! Koopjesjachten kosten tijd en daar heb ik veel te weinig van dus ben ik een kritische koopjesjager geworden. Om een lang verhaal kort te maken sta ik even later in een kleine tien minuten buiten met de buit. Twee paar kwalitatief goede schoenen voor zoon. Veilige kleuren, goede maat en hij heeft ze wel eens eerder gehad. Nou ja, van het ene paar weet ik het zeker. Blij ga ik terug naar mijn werk. Mijn collega kijkt me prijzend aan en zegt, “wat fijn dat je nog alles zomaar mee kunt nemen”. “Ja, dat is fijn”, reageer ik en voel meteen een opborrelende twijfel. Mijn laatste aankoop van een mooie winterjas uit ‘mijn eigen’ winkel werd eerst met wantrouwen bekeken maar uiteindelijk in vol en tevreden gebruik genomen. Mijn verontrustende gedachten stop ik snel weg. Ik zal het met veel enthousiasme brengen is mijn voornemen, dat helpt vast stel ik mezelf gerust.

Voor de zekerheid laat ik dochter de schoenen keuren en manlief moet ook zijn mening geven. Unaniem zijn ze het eens. Mooie schoenen voor een mooie prijs! Met volle moed presenteer ik de schoenen de volgende dag aan mijn zoon. Na mijn aankondiging dat ik hele mooie schoenen heb gekocht en ze nog niet uit de tas of uit de doos zijn gehaald zakt de moed me al letterlijk en figuurlijk in de schoenen. Ik zie zijn gezicht en zie het gebeuren… “Mam, wie zegt dat ik die schoenen die je zonder dat ik ze eerst gezien heb en heb gepast, wel zo leuk vind?”. De woorden ‘zonder eerst gezien’ en ‘heb gepast’ worden met stevige nadruk gezegd. Ik baal stiekem van binnen. Met alle egards en mijn vrolijkste gezicht trek ik de schoenen uit de dozen. “Kijk, wat mooi!”. Zoon bekijkt de schoenen kritisch. Na een grondige inspectie volgt een “Mmmm, die ene gaan nog wel..” (ik slaak een kleine zucht van verlichting) “maar die andere.. “. “Die streepjes.. en ze hebben geen holletje onder de zool”. “Voor gymmen zijn ze ongeschikt want ik zou er mee kunnen vallen als ik op rekken moet klimmen”, zegt zoon vastberaden. Geen moeder wil dat zijn kind door eigen toedoen in een rolstoel beland en al helemaal niet als een koopjesschoen daar de oorzaak van is. “Maar hoe vaak moet je dan klimmen, vast niet zo vaak”, probeer ik nog. “Nou, best wel vaak en deze schoenen zijn dus niet goed voor gym”, is zijn conclusie.

Ik schakel snel over naar het andere paar. “Deze vind je toch wel oké?”. “Pas ze eens aan, ze zijn voor het voorjaar!”. Zoon past en geeft meteen een blijk van afkeuring. “Er zit een gekke bobbel in die schoen!”. “Wat nou gekke bobbel”, zeg ik. Ik stop mijn voet er in en voel niets. “Misschien moet je er nog wat in groeien”, opper ik. “Schoenen die niet lekker zitten hoef ik niet hoor mam”. Ik voel mijn gekrengde koopjestrots. Met een zakelijke stem zeg ik; “dat zien we dan nog wel van het voorjaar, proberen we het nog een keer, dan zitten ze vast beter”. “Het zijn hele mooie schoenen” en tot overmaat van ramp zeg ik ook nog dat er kinderen zijn die op blote voeten door het leven gaan. Op het moment dat ik het zeg heb ik al spijt. “Ik kan ze ook niet terugbrengen”. “En ik heb wel even 50 euro betaald voor die paar schoenen samen”.



“Dat is dan zonde van je 50 euro mam..”.


Grommen
18 June, 2009
Samenvatting van een telefoongesprek:

-          Bij de bushalte fiets laten staan gedurende de nacht.

-          Fiets stond niet vast aan paal.

-          Fiets gestolen………..

Ik kon slechts grommen.

Ik zei dat ik teleurgesteld was, teleurgesteld in het niet netjes omgaan met een fiets en dat ik waarschijnlijk dan het geld mag voorschieten voor een andere. Dat we géén fiets van de gammel willen gaan kopen omdat pa dan ieder weekend banden mag plakken en met draadjes en schroefjes op A-team-achtige manier mag proberen er weer een rijklaar exemplaar van te maken. Nee, dit wordt tot de laatste cent betaald ( overwoog in een flits om rente in rekening te brengen, zou een mooie les zijn geweest ) al loopt ons kind op de laatste draad spijkerbroek, op slippers in de winterkou!

Mijn grom wordt grimmiger

“Nou, teleurgesteld is ook nogal wat…, het is ten slotte maar een fiets hoor” krijg ik als commentaar. Tuurlijk is dat uiteindelijk zo. Een fiets gaat in het grote geheel natuurlijk nergens over. Het is alleen lastig van A naar B te komen dus stond mijn fiets al gereserveerd voor de volgende avond en niet voor een ontspannend ritje voor mezelf. 

Ik grom weer.

Met een big smile stond mijn kind dezelfde avond nog voor het keukenraam, “ben toch nog gaan kijken!” “heb ‘m gevonden!”. De fiets bleek diep in de bosjes te zijn gegooid ( misschien omdat het slot niet te kraken was, wie zal het zeggen) en is geprobeerd in elkaar te trappen, het licht te mollen en de bagagedrager en standaard te slopen. Gelukkig was dit een 450 euro kostende kwaliteitsfiets ( dat is dan weer je geluk) en zit er “alleen” een lichte slag in voor- en achterwiel, het licht stuk en de bagagedrager is gelukkig al hersteld.

Alle goedbedoelde, soms dwingende adviezen in het verleden van onze kant ten spijt zijn het vaak de echte lessen van het leven die er toe doen, denk ik met een knipoog. Ik ben ten slotte ook door de schade en de schande wat wijzer geworden. Hoor mijn pa nog luidkeels brullen als de dag van gisteren, “ Heel Noordwijk heeft ONZE sleutels en rijdt op ONZE fietsen!!!.

Mijn gegrom gaat over in een zucht van opluchting……


Dan maar niet perfect!
03 June, 2009
Dit is de kop van een artikel uit de trouw van vandaag over het onlangs verschenen boek, Exit supermama. Ik lees het met interesse omdat ook ik de felbegeerde balans wel wil vinden tussen werk, gezin en mijn eigen persoon. In het artikel valt mij meteen die ene zin op, “handig die kant en klare pannenkoeken” uit het goedgenoegmoederboek. Meteen komen nostalgische herinneringen naar boven. Mijn zus was namelijk, toen de kinderen nog klein waren, een zogenaamde suikertante en omdat het gemak haar diende serveerde ze meestal pannenkoeken tijdens een logeerpartijtje. “Mam”, vertelden dan mijn kinderen bij thuiskomst. “Tante Monique’s pannenkoeken zijn écht niet om te eten! “, die smaken namelijk naar ouwe cake!”. Het bleek te gaan om de kant- en klare Kapitein Koek pannenkoeken. Dat deed mijn oermoedergevoel goed. Ik bakte ze tenminste zoals het “hoorde” en ze smaakten zoals echte pannenkoeken zouden moeten smaken.

Maar mijn zus haar kant en klare kanten kan ik tegenwoordig wel wat meer waarderen. Want zoon wilde onlangs weer mijn lekkere Oudhollandse poffertjes. Ik pakte de Tefalpan met van die kuiltjes waarvan – zo bleek later- de aanbaklaag alleen nog wilde aanbakken. Van de mix maakte ik natuurlijk liefdevol het Oudhollandse beslag. Na de eerste bakronde moest ik helaas de eerste 12 stuks in de kliko deponeren. “Mam, wanneer zijn ze nou klaháááár, heb zo’n trek gekregen!”, klonk het na een tijdje op een ongeduldige toon. Inmiddels lichtelijk geïrriteerd ging het ook de tweede ronde al niet veel beter.

Deze pan was ten dode opgeschreven en dus haastte ik mij naar de Blokker voor een andere. Na een vluchtige blik op allerlei modern vernuft om elektrische poffers en wafels te kunnen maken ging ik toch voor de oude maar vertrouwde keuze. Meteen snelde ik verder voor een nieuw pak Koopmans omdat het beslag natuurlijk was gehalveerd. Eenmaal thuis ging ik met lichte tegenzin toch maar weer aan de slag. Het wilde niet, het lukte niet, het mocht niet. Kennelijk was deze pan niet bedoeld om te bakken en zeker geen poffertjes!

Mijn kind keek mij ondertussen vol afgrijzen aan ( ik zag er allesbehalve uit als een “zenmoeder”) en had onbedoeld een presentatie gegeven van; “waarom moeilijk doen wanneer het makkelijk kan”. De keuken had de aanblik van een klein slagveld. Na tien minuten koelen van een brandplek ging ik totally frustated naar de Ab en kocht ik doelbewust de grootste voordeelzak met 75 kant en klare poffertjes. Zonder een blik te werpen naar de prijs gooide ik ze quasi achterloos in mijn kar en pakte onderweg naar de kassa nog even snel de AH quiche uit de Bonus.

Mijn wraak was zoet……….

Meer europraatjes op het Europraatjesblog!


Euro
praatjes